Zülfiyyə Yaqubqızının şeirləri

''Məktub əllərim''

 Göydən yerə bir səs
 göndər,İlahi,
 Hər kəlmədə zəncir
 olub qırılım.
 Sirr dağında tuncdan
 hasar satlasın,
 Gen dünyada
 sənsizlikdən darılım.

 Arzuların alatoran
 vaxtıdır,
 Günəş olsam,
 əridərdim həsrəti.
 Qoy bu eşqin səcdəsində
 alışım,
 Dərslərimə dərman
 olsun od ətri.

 Can evimdən əza-əza
 ayrılıb
 Qürub çağı
 gözlərimə şeh dərim.
 Mən ovcuma diləyimi danışdım,
 Əlim məktub,
 söylə,necə göndərim?



''Əmanət sevgi'' 

 Bir də boşluqlar var
 dola bilməyən...
 Var olduğunu
 hiss edərsən nəyinsə,
 amma toxuna bilməzsən,
 tuta bilməzsən.

 Əllərin havada
 asılı qalar günəşin
 qaranlıq otaqda
 asılı qalmış şüaları kimi.
 Toxuna bilməzsən,
 Tuta bilməzsən...

  Nə də ki, başını
 ''Əslində bu sadəcə bir yuxudur''
 - deyib,qata bilməzsən.
  Bəs sonra?
  Sonra da bir işıq sönər
  aşiq olub qaranlığa,
  Sadəcə bu sözləri deyər son kərə:
  ''Mənim sevgim əmanətdir
  günəşin batdığı yerə!''


''Yersiz,göysüz adam'' 

 Bu yerin adamı çox,
 Yerlər ayaq tapdağı.
 Əlini yerdən üzüb
 göyə uzatma,dayan.
 Göy günəşin yatağı.
 Toxunsan,yox olarsan.

 Mən bu yoxluğa yadam.
 Bəs mənim yerim harda?
 Bəs mənim evim hanı?
 Yağışlarda isladım
 qarışdırmır torpağa,
 Küləyin də gücü yox
 aparsın uzaqlara.

 Şaxtalı,qarlı qışda,
 Bu küləkli yağışda
 Bəs mənim evim hanı?
 Deyəsən çoxdan uçub
 yerlərin göy tavanı...
 Özüm də unutmuşam
göysüz,yersiz adamı.