Cansel Cavid - Ömrə xitab

...Sonra birdən zaman gəldi,

qocaldın.

Üzərini ilan basmış saman gəldi,

Titrədin, çırpındın.

Zamanın keçmişi bir ilan kimi

Gəldi yuxularına, oyatdı səni.

Fırlandı, fırlandı, fikrə dolandı

Ən gözəl anından o çaldı səni.

Ətrafına nəzər saldın,

Sənə doğma yadlarını tanımadın–

Yaddaşını tanımadın...

Ruhu dəhşət bürüyəndə

Ürək təlaş dəmləyəndə

Yerin altı namə duydu:

“Oyan şirin yuxudan

Dünən bir qartal öldü”...

Axtarma heç dünəni

Geriyə dönmək faciə, zinhar

Dayan orda, bir addıma lüzum yox.

Daha sənin atacağın hər addım

bir az ölümü qoxlamaq.

Bir az intihar...

O sabahlar daha deyil səninki

O sevgilər daha deyil səninki

Ümid dolu açılan qucaqlarındır.

Bir zamanlar yağmurundan bezdiyin,

Qızıl rəngli, narın üzlü torpaqdan

Palçıq evlər düzəldən uşaqlarındır.

Xəzan təşrif buyurdu

Ağaclar şikar oldu.

Vərəqlənən təqvimin gənclik səhifələri

yarpaqtək quruduldu.

Axıb gedən ömrünsə hesabı unuduldu.

Saatları itirdin, dəqiqələri itirdin.

Sən zamanın zərrəsisən: 

Sən zamanı itirdin.

Bağışlama, zaman, məni

İndi sənin nisgilinin dilənçisi

olan mənəm!

Yanağından ömür süzən

günah mənəm!

Yaralarım qan ağlayır–

yaram mənəm!

Şəfa uman ağrıların,

sızıldayan qayğıların

cürətini qıran mənəm...

Göz yaşlarım maleh axır hər sətirdə

gizlin-gizlin.

Günahlarım əldə qədəh nalə satır

gildir-gildir...