Saqif Qaratorpağın şeirləri
Səndən başlanar yollar,
Illər səndən keçər.
əllərindən içər
könlüm sevda camını.
Mən səndən sərxoş,
Sən şeirlərimdən...
Dodaqlarından qanadlanar sözlərim,
Uçub qalxar havaya.
Mən nə birinciyəm,
Nə də sonuncu eşq adlı davaya.
Pəncərəmdə ulduz-ulduz
Sayrışar baxışın.
Bəlkə də bir yağışın
Altında islanmaqdı səadət.
Məhəbbət bitməyən savaşdı,
Qalibi olmaz amma.
İndi hardasan?!
Gözlərindən yol çək bu məhbəsə,
Tellərindən bir ip hör,
At həyatın dibinə...
Tutub çıxım göy üzünə.
***
Gedirsən,get…
Getməyə
Yerin varsa,qayıtma!
Get,sənə məndən yaxın
Biri varsa,qayıtma!
Indi getmək dəbdədi,
Hamıdan getmək olur.
Ancaq yoxdu özündən
Çıxıb getməyin yolu.
Mən də çıxıb getmişəm
Gör bir neçə adamdan.
Bəlkə köçəköç oldu,
Yığ boxçanı axşamdan.
Tərs kimi,yubanmağa
Nə yağış,nə də qar var.
Getmək istəməyəndə
Heç gecikmir qatarlar.
Gör bir neçə il keçib…
Donub getdiyin cığır.
Üşüyən əllərimdən
Sağlarına qar yağır.
***
Harda olsam,
mənə bir pəncərə verin,
bir ovuc göy üzü,
bir damla dəniz,
bir zərrə günəş...
ilıq şüaların işığında yuyunsun fikirlərim.
Harda olsam,
gözlərimdən baş alıb
getsin üfüqlər,
Baxışımı üşütsün dağların qarı,
könlümdə ləpələnsin
dənizin suları.
Harda olsam,
yuxuma layla desin anadilin səsi,
eyvanımı isitsin
ətcə balaları civildəşən qaranquşun nəfəsi.
Bir əlçim bulud da bəsimdi...
sıxım közərən həsrətimin üstünə.
Bir ömür yetər mənə,
ulduzları muncuq-muncuq
Iydə qoxulu bir gecə,
bir masa,
bir qələm,
bir ağ varaq.
Bir də
təzəcə doğulan
pişik balası kimi
gözləri açılacaq bir sabah...
***
Qoy bir azca aldadım
Mən də özümü bu gün.
Deyim,yaman gözəldi
Hər addımı bu ömrün.
Kefim ala buludda,
Yoxdu bir ağrım-acım.
Yollarıma düzülən
Tikanlar da gül açıb.
İçimdəki səhrada
Çiçəklər qucaq-qucaq.
Bir də gördün alışdı
Tüstüləyən bir ocaq...
Göyərdi doqqazdakı
Quruyan tut ağacı.
Sonsuzluğa göndərdik
Bu səhər ehtiyacı.
Uzanıb barmaqlarım,
Uzaq üfüqə çatıb.
Bir qərib ağ gecəni
Çəkib üstünə,yatıb...
Sən də fikir eləmə,
Məndən ötrü çəkmə ah...
Xoşbəxtlikdən ölürəm,
Hər şey gözəldi,vallah!
***
Çox gözlədin,çıxmadı qanadların,uçasan,
Yüyürüb bir sevginin arxasınca yıxıldın.
Bir yetim bənövşəydi ümidin kol dibində,
Bir gecikən bahara göz açınca yıxıldın…
Sən demə yalan imiş div də,qızıl alma da…
Eşitdiyin nağılın hamısı boşa çıxdı.
İçib göz yaşlarını dərdin elə böyüdü,
Çoxu küsənib dedi,bəxtəvər dağa çıxdı.
İndi özün tutuşub öz oduna yanırsan,
Bir əlçim bulud da yox,qəzəbini soyuda.
Dərdini danışmağa bir uçuq divar da yox,
Axı uşaq deyilsən,səni kimsə ovuda.
Bəs kimə üz tutasan,kimə gileylənəsən?
Dünya çoxdan beləymiş, vəfasız çıxdı hamı…
Deyirdi “qayıdacam” o zalım balası da…
Gedənlər geri dönmür,yollar udur adamı.
Nə gələn var,nə gedən…durnalar köçüb gedir...
Qapını külək döyür,pəncərəni yağışlar.
Sən onun günahından ürəyində keçmisən,
Nə ola,dönüb deyə bircə dəfə “bağışla...”
