İmarət Cəlilqızı - Dərs

Papaqları" olur, amma "ayaqqabıları" olmur (və ya Azərbaycan dili dərsində əyləncəli təhlil dəqiqələri).

Dərsin müəyyən bir məqamıdır. Heç bir giriş sözü söyləmədən qəfil deyirəm:

– Onların "papağı" olur, amma "ayaqqabısı" olmur, ayaqları yalın qalır.

Soruşurlar:

– Nəyin, müəllim?

– Sizcə, nəyin?.. Bir az düşünək, lövhəyə, divardakı sxemlərə diqqətlə baxaq, bəlkə, görərik onları.

Baxırlar, düşünürlər, pıçıldaşırlar. Qəfil bir neçəsi birdən hay-küylə səslənir:

-Qrammatik şəkilçiləriiin!…

-Gözəl!.. Əhsən!..

Məmnunluqla gülümsəyirlər.

Davam edirəm:

– Amma hərdən onların bəzilərinin bəxti gətirirr: ayaqları ayaqqabı görür. Sizcə, nə vaxt?

Çoxbilmiş birisi dərhal yerindən sıçrayıb səslənir:

– Qrammatik səkilçi leksik şəkilçidən əvvəl gələndə, – misal çəkməyə çalışır, – hmm.., eee, əmimgil, evimizdəki…

– Əla!.. Afərinn!..

“Yesss” deyə qolunu qatlayıb əzələ jesti göstərir yoldaşlarına.

–“Yes”i bundan sonrakı dərsdə Məlahət müəllimə deyərsən. Bu dərsdə olmaz. Yeri gəlmişkən, “yes” nə idi, ay uşaqlar?

Hay-küylə bütün “-izm”ləri qarmaqarışıq sadalayıb axır ki, lazim olanı tapırlar:

–Varvarizm!.. Varvarizm!…

–Düzdür! Afərin!..

Hay-küylə “Yeees!” deyə sevinclə qışqırır və dərhal da gülüşürlər. Mənim də əllərimi yana açıb başımı bulamaqdan və gülümsəməkdən başqa bir çarəm qalmır.